Στην πραγματικότητα, η ενοχή του επιζώντος μπορεί να οριστεί καλύτερα ως συναισθήματα που βοηθούν στην αντιμετώπιση και τη θεραπεία. Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να περιλαμβάνουν ενσυναίσθηση, λύπη, άγχος, θλίψη και διαταραχή μετατραυματικού στρες. Η γνώση και η αναγνώριση αυτών των συναισθημάτων μπορεί να μας επιτρέψει να κάνουμε τα κατάλληλα βήματα για να επεξεργαστούμε αυτά τα συναισθήματα και να προχωρήσουμε. Ο χρόνος μπορεί να είναι χρήσιμος στη διαχείριση της ενοχής του επιζώντος, ειδικά όταν τελειώσει η θεραπεία. Μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη προοπτική και να μας επιτρέψει ως επιζώντες να δούμε τα πράγματα με διαφορετικό πρίσμα. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να αντικαταστήσουμε τη λέξη «και» στις σκέψεις μας αντί «αλλά» και αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως ένας τρόπος να νικήσουμε την ενοχή. Για παράδειγμα, μπορεί να σκεφτούμε πώς δεν μπορούμε να τρέξουμε τόσο γρήγορα, αλλά μπορούμε να περπατήσουμε. Με τον καιρό, ίσως μπορούμε να πούμε, δεν μπορούμε να τρέξουμε τόσο γρήγορα και είμαστε ευγνώμονες για αυτό που κάνουμε μπορώ κάνω.
