Παιδαγωγοί, σας βλέπω. Ξέρω ότι έχουν περάσει δύσκολα δύο χρόνια.
Από τη διδασκαλία μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας μέχρι την προσαρμογή σε πραγματικό χρόνο στις ελλείψεις δασκάλων και τις αλλαγές πολιτικής, από την ανησυχία για την ασφάλεια του σχολείου έως την προσπάθεια διαχείρισης πιο ενοχλητικής συμπεριφοράς στην τάξη σας, μόνο η περασμένη σχολική χρονιά παρουσίασε τεράστιες προκλήσεις.
Ως άνθρωποι, είμαστε νευροβιολογικά συνδεδεμένοι για σύνδεση – είναι στο DNA μας. Και, ως εκπαιδευτικοί, είστε καλωδιωμένοι να βοηθήσετε να υποστηρίξετε τους μαθητές (και τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς) που υπηρετείτε – αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσατε αυτό το επάγγελμα. Ωστόσο, λόγω όλων των εξωτερικών (και εσωτερικών) πιέσεων, εσείς και τόσοι άλλοι εκπαιδευτικοί πιθανότατα νιώθετε εξαντλημένοι, εξαντλημένοι και καταβεβλημένοι.
Εάν αισθάνεστε έτσι, είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργήσετε μια κουλτούρα σύνδεσης και συμμετοχής στην τάξη σας, η οποία σεβάστηκε τους ερευνητές – από Μπρενέ Μπράουν προς την Τζον Χάτι προς την Ζαρέτα Χάμοντ – επισημάνετε ως βέλτιστη πρακτική για να βοηθήσετε τους μαθητές να αναπτυχθούν και να μάθουν. Έτσι, για να εμφανιστείτε πραγματικά για τους μαθητές σας, παρακαλούμε δώστε στον εαυτό σας την άδεια και τον χώρο να εμφανιστείτε για τον εαυτό σας.
Αφιερώνοντας χρόνο για προβληματισμό
Με την επιστροφή στο σχολείο εδώ, ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τους τελευταίους δύο μήνες. Ακολουθούν τρεις ερωτήσεις για να ξεκινήσετε:
- Πήρατε άδεια αυτό το καλοκαίρι;
- ΠΗΓΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ?
- Δώσατε στον εαυτό σας ένα πραγματικό διάλειμμα από τη δουλειά;
Εάν απαντήσατε «όχι» σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις, σταματήστε αμέσως, πάρτε μια βαθιά ανάσα και πείτε δυνατά στον εαυτό σας: Έχω σημασία.
Αξίζετε ένα διάλειμμα (ακόμα και αν είναι λίγα λεπτά) για να επαναφορτιστείτε, να επαναφέρετε και να αναζωογονηθείτε. Αυτό δεν είναι επιεικώς, αλλά μάλλον είναι απαραίτητο για την ευημερία σας.
